Tak jak do filmu muszę się nauczyć konkretnego świata, na przykład cygańskiego, rosyjskiego czy skandynawskiego tak samo tutaj uczę się świata Indii. I tak jak zapachy i obrazy cię przenoszą w jakiś inny świat, tak samo muzyka. I wtedy ta egzotyka łączy się z naszym europejskim światem i wnikanie w to, to jest coś niesamowitego (…) To co dla Hindusów jest nostalgiczne, albo smutne, albo sprawia, że czują powiew wiatru, czy budzenie się poranka my odbieramy inaczej. To dwie wielkie kultury i to jak one ze sobą rozmawiają jest do zbadania.

Przystanek Poezja to zespół stawiający sobie za cel dialog kultury europejskiej i indyjskiej, poprzez korzystanie z liryk Bolesława Leśmiana oraz wierszy tworzonych przez hinduskich mistrzów pióra, w językach Marathi i Hindi. Grupę od samego początku, wraz z Waldemarem Rychłym tworzą: Elżbieta Rojek – aktorka, wokalistka, przez wiele lat związana z Teatrem „Gardzienice” i Mandar Purandare – aktor, wykładowca języka Hindi na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autorską muzykę tria wzbogacają takie instrumenty jak: harmonium, tabla, darbuka, tanpura, sarod czy goongroo.

Koncert premierowy Przystanku Poezja odbył się w Warszawie, w ramach Światowego Dnia Poezji (2016) na tyłach Teatru Wielkiego. Następnie zespół wystąpił między innymi: na Przystanku Woodstock (2016), na XIII Nocy Kulturalnej w Częstochowie, XIX izabelińskich spotkaniach z książką (2017), festiwalu Singera 2017, na XXIV Wieczorze Artystycznym w Nowym Sączu z cyklu „Pali się fajka nocy” (2017), Festiwalu Kultury Indyjskiej w Kluczborku (2017), poznańskiej serii Kulturalny Stary Rynek (2017), podczas Wildeckiego Lata Kulturalnego (2018), przy projekcie „Wierszogadanie – Leśmian Nieznany” w Rumii (2018), a także w Iłży w pobliży zrekonstruowanego, słynnego, leśmianowskiego Malinowego Chruśniaka.

Do Indii – jako Poetry Junktion – zespół zawitał w 2017 roku z serią koncertów w Pune i Tarapie, realizując również warsztaty muzyczne oraz teatralne, dla studentów Był to również początek współpracy z artystką wizualną Marią Porzyc i od tego czasu grupa występuje z wizualizacjami jej autorstwa.

Sarod (…) w Indiach – skąd pochodzi – nie jest popularny. (…) Europejskie instrumenty są skonstruowane bardzo logicznie, a ten nie (śmiech). On został stworzony na bazie perskiego instrumentu, jakim jest rebab. Tylko, że rebab był instrumentem ludowym, a to jest instrument – nie przesadzam – królewski. (…) Niestety nie do końca mogę na nim grać tak jak Hindusi, bo oni mają specjalnie zapuszczone bardzo długie paznokcie by dociskać precyzyjnie część strun, jest ich łącznie 25 (…), a gra się głównie na jednej (śmiech). (…) Gra się na nim taką kostką z orzecha kokosowego, moczy się ją specjalnie w oleju, by potem wyciąć to plektrum.